Αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης. (PDF) Το Υπερμοντέρνο ΕΜΠ _ Ιούλιος | John Dimopoulos - autokom-audio.cz

Τα αρχέτυπα, σύμφωνα με τον Γιούνγκ, αποτελούν εκδηλώσεις του συλλογικού ασυνειδήτου, η πανανθρώπινη κληρονομιά που συνδέει το άτομο όχι μόνο με το παρελθόν αλλά και το παρόν και σηματοδοτεί το μέλλον, προδιαθέσεις να ενεργούμε, το καλούπι μέσα στο οποίο χύνονται συγκεκριμένες εικόνες από τις εμπειρίες της ζωής. Αντίθετα, συνιστούν την ιδρυτική πράξη της ψυχικής ιστορίας, η γενεαλογία της οποίας βυθίζεται στις απώτατη προιστορία του είδους. Πρόκειται για έναν πρωτογενή συμβολισμό που βυθίζει τις ρίζες του αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης διαχρονικούς αστερισμούς της ζωής, του συναισθήματος και του κόσμου και διαθέτει τη δύναμη να μεταμορφώνεται δια της αρθρώσεως του σε Λόγο και Γλώσσα που συνιστούν ερμηνεία του, παραμένοντας όμως σταθερός στη βασική δομή του.

Θα λέγαμε, ότι τα αρχέτυπα συμβολίζουν κάποιες συγκεκριμένες οντότητες —ιερό δέντρο, λαβύρινθο, κάθετους και υπερβατικούς σχηματισμούς, όπως: κλίμακα, πτήση, βουνό, εφόσον οι οντότητες αυτές παριστάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο το οποίο σκοπεύουν και το οποίο φανερώνεται εντός τους. Τα αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης κωδικοποιούν βασικά μυθολογικά θέματα, τη Μεγάλη Μητέρα, το θαυματουργό παιδί, τον ήρωα Σωτήρα και πιο αφαιρετικά ακόμα εκφράζουν αλληλένδετα αντίθετα, μέρα-νύχτα, αρσενικό-θηλυκό, ζεστό-κρύο, πόνος-ηδονή κ.

Το Υπερμοντέρνο ΕΜΠ _ Ιούλιος 2017

Άλλωσττε οι περισσότερες θρησκείες θεμελιώνουν τους συμβολισμούς τους σε δυαδικές αντιθέσεις: γιν-γιανγκ, φως-σκοτάδι στον Ζωροαστρισμό, Παράδεισος-Κόλαση στον Χριστιανισμό. Μπορούμε να πούμε οτι η δομή του μύθου είναι ομόλογη με το δομή του εγκεφάλου, ο μύθος ερμηνεύει τον εγκέφαλο που κωδικοποιεί τον μύθο, όπως υποστήριξε ο Levi-Strauss στη δομιστική αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης του, χωρίς τις θρησκευτικές αντηχήσεις της επιστημολογίας του Γιούνγ; Ο δομισμός του Levi-Strauss αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα της ανθρώπινης φύσης και συνιστά ένα μοντέλο που δεν είναι λειτουργικό, ούτε γενετικό ή ιστορικό, λλά παραγωγικό.

Συμπεραίνει ότι η κοινωνκή ζωή προϋποθέτει μια πνευματική δραστηριότητα, οι ιδιότητες της οποίας δεν μπορούν να είναι αντανάκλαση της συγκεκριμένης οργάνωσης της κοινωνίας. Αναζητά, πίσω από τις συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης δίαιτα v τα πολιτιστικά αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης των πρωτόγονων ανθρώπων, τις υποκείμενες ασυνείδητες δομές, τις οποίες προσεγγίζει με την παραγωγική οικοδόμηση λογικο-μαθηματικών μοντέλων.

Ιερό και Σύμβολο Είναι σαν να έχουν υπάρξει, όπως έχει δείξει ο Ελιάντε στην Συγκριτική Ιστορία των Θρησκειών, κάποιες θεμελιακές εμπειρίες της ανθρωπότητας, αμέσως συμβολικές, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με τις παραστάσεις του κόσμου και οι οποίες διευθύνουν την πρωταρχική οργάνωση της μεταφορικής τάξης, η οποία είναι μια επινόηση του λόγου Ο αρχικός αυτός συμβολισμός φαίνεται να προσφύεται στον αμετακίνητο τρόπο ύπαρξης του ανθρώπου στον κόσμο, είτε πρόκειται για το ύψος και το βάθος, για την κατεύθυνση μπροστά και πίσω, για την θέα του ουρανού και της γης, για το σπίτι και τον δρόμο, για την φωτιά και τον αέρα, για τις πέτρες και το νερό.

Αν προσθέσουμε ότι αυτός ο κοσμικός και ανθρωπολογικός συμβολισμός επικοινωνεί υπογείως με τη σφαίρα των γενετήσιων ορμών και δια μέσου αυτής της σφαίρας μ΄αυτό που ονόμασε ο Φρόυντ γιγαντομαχία του Έρωτα και του Θανάτου, τότε κατανοούμε ότι αυτή η μεταφορική τάξη που συμπυκνώνει και μεταβιβάζει αυτή τη συμβολική εμπειρία, απαιτεί την ερμηνευτική επεξεργασία της και μέσω αυτής, η συμβολική εμπειρία, υφίσταται πολλαπλό νοηματικό διασκορπισμό και διακλαδίζεται σε διάφορες κατευθύνσεις, ώσπου να χαθεί στον πληθωρικό πολλαπλασιασμό της.

Πριν προχωρήσουμε να ορίσουμε το σύμβολο ως μια δομή σημασίας, όπου ένα νόημα κυριολεκτικό, συνδηλώνει ένα άλλο νόημα, μεταφορικό, που δεν μπορεί να αποκαλυφθεί παρά μόνο δια του πρώτου. Σε αντίθεση με το σημείο, το οποίο δηλώνει κάτι, το σύμβολο συνιστά μια πολύπλοκη σύνθεση σημείων, όπου το νόημα αντί να παραπέμπει σε πράγμα, παραπέμπει σε άλλο νόημα, Το νόημα προϋπάρχει ως αίνιγμα, αν δεν τίθεται από το άτομο, μόνο ο ερμηνευτής μπορεί να μιλήσει γι΄αυτό.

Σύμβολο χωρίς ερμηνευτή δεν έχει νόημα.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις θεμελιώδεις διαστάσεις σε κάθε σύμβολο:α την κοσμική διάσταση που παραπέμπουν στα στοιχεία του κόσμου και ιδρύουν το αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης του ανθρώπου με το σύμπαν, το όλον, το θείο. Το σύμβολο αποτελεί μια λειτουργία ιεροφάνειας, ο κόσμος και τα όντα χάνουν τα όρια τους και αποκτούν αμέτρητες σημασίες, το σύμβολο και η ερμηνεία του είναι αυτά που ενοποιούν και πολλαπλασιάζουν το φάσμα της ανθρωποκοσμικής εμπειρίας.

Β ως δεύτερη διάσταση του συμβόλου θα ορίζαμε την ονειρική διάσταση, η οποία εκφράζεται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Μέσω του ονείρου ο άνθρωπος συναντά τα αρρχαϊκά στρώματα της εσωτερικότητάς του, τα οποία ερμηνευόμενα τον βοηθούν να γίνει ο εαυτός του. Γ η ποιητική διάσταση η οποία συνιστά ένα άνοιγμα, μια γόνιμη δημιουργία που ανατρέπει τις συμβάσεις του καθημερινού λόγου και αναγεννά το νόημα, δίνοντας νέες κατευθύνσεις.

ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝ

Ο προ-γλωσσικός χαρακτήρας της συμβολικής εμπειρίας βεβαιώνεται αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης τους μετασχηματισμούς του χώρου και του χρόνου — ιερός χρόνος, ιερός χώρος — οι οποίοι εγγράφονται σε οντολογικό επίπεδο προηγούμενο της γλώσσας, στο αισθητικό πεδίο της εμπειρίας με την καντιανή έννοια του όρου, δηλαδή αισθητηριακό.

Ο δεσμός του μύθου με το λατρευτικό τελετουργικό δηλώνει την μη γλωσσική διάσταση του ιερού. Το ιερό διέπεται από τη λογική των αντιστοιχιών, χαρακτηριστική της κοσμοθεωρίας του homo religious θρησκευτικού ανθρώπου. Ο ουράνιος αυτός συμβολισμός θέτει σε επικοινωνία τις διάφορες επιφάνειες μεταξύ τους, οι οποίες ταυτοχρόνως παραπέμπουν πολωτικά στο θείο που ενυπάρχει στις ιεροφάνεις της ζωής. Μ΄αυτή την έννοια στο ιερό σύμπαν, ο συμβολισμός συνδέεται με τα υλικά του αντίστοιχα: τα σύμβολα εισέρχονται στη γλώσσα στον βαθμό που τα ίδια τα κοσμικά στοιχεία γίνονται διαφανή.

Στο ιερό σύμπαν η ικανότητα του λέγειν εδράζεται στην ικανότητα του κόσμου να σημαίνει, ακριβώς γι΄αυτό η λογική της σημασίας παράγεται από την ίδια τη δομή του ιερού κόσμου. Αντιστοιχία παρουσιάζεται μεταξύ της δημιουργίας, των φυσικών φαινομένων και των ανθρώπινων πράξεων: έτσι ο ναός συμμορφώνεται πάντοτε με κάποιο ουράνιο πρότυπο, Αντιστοιχία μεταύ μακρόκοσμου και μικρόκοσμου: έτσι στην ιερογαμία ουρανού και γης απαντά η ένωση άνδρα και γυναίκας.

Αντιστοιχία μεταξύ καλλιεργήσιμου εδάφους και γυναικείου αυλακώματος, μεταξύ σπλάχνων της γης και μητρικού στήθους, όπως μεταξύ ήλιου και ματιού, όπως μεταξύ αρσενικού σπέρματος και σπόρου της σποράς, όπως μεταξύ ταφής του ανθρώπου και θανάτου του σπόρου, όπως μεταξύ κάθε νέας γέννησης και επιστροφής της άνοιξης.

Αντιστοχία σε τρία επίπεδα, μεταξύ σώματος, οικίας και κόσμου, η οποία σημαίνεται αμοιβαίως με τους στύλους του ναού και την σπονδυλική στήλη, την στέγη του σπιτιού και το κρανίο, την ανθρώπινη ανάσα και τον αέρα και η οποία κάνει να αντιστοιχούν στα κατώφλια, τις πόρτες, τις γέφυρες, στα μονοπάτια που χαράζει ο βηματισμός του κατοίκου και περιπατητή, ομόλογα περάσματα που οι μυητικές τελετές βοηθούν να λειτουργία αποδυνάμωσης ποδιών οι άνθρωποι την κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης μετοικήσεως, κατά τη γέννηση, την εφηβεία, τον γάμο και την ταφή.

Η λογική αυτή της αντιστοιχίας δεσμεύει το λόγο στο ιερό σύμπαν, το οποίο υπόκειται και επιδέχεται ερμηνευτικής επεξεργασίας για να μπορέσει να γίνει προσιτό το απόθεσα σημασίας, το μεταφορικό δυναμικό που φέρουν τα σύμβολα….

Ολόκληρος ο περίπλοκος ιστός της γήινης ζωής αποτελεί ένα συνεκτικό και αλλληλένδετο σύστημα ανάδρασης. Η αστροφυσική μάς διαβεβαιώνει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο από άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο και άζωτο, από μικρότερες ποσότητες φωσφόρου και θείου και από μικρότερες ποσότητες σιδήρου και άλλων ιχνοστοιχείων.

Τα βαριά στοιχεία, όπως ο σίδηρος, δημιουργούνται με τη σειρά τους από τα ελαφρότερα κ. Τα περισσότερα, αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης, άτομα που δομούν τα σώματά μας, κατασκευάζονται στην καρδιά κάποιου άστρου.

Όταν κοιτάζουμε τον ουρανό τη νύχτα, νοιώθουμε τη συγγένεια με τα φώτα που καίνε στην κοσμική νύχτα, θυμόμαστε τις αρχέγονες ρίζες μας, συνδεόμαστε με την ίδια μάς την ύπαρξη. Είμαστε παιδιά των άστρων, από τον διασκορπισμό της ενέργειας τους δημιουργούνται τα όντα και με το θάνατό τους θα διασκορπιστούν στα άστρα για να δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής σε άλλους συμπαντικούς τόπους Αν κοιτάξουμε τα πράγματα από μια άλλη προοπτική θα αποκαλυφθεί μια ακόμα βαθύτερη σχέση.

Το πιο απλό άτομο στον αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης των στοιχείων είναι το υδρογόνο, είναι το βασικό συστατικό της κοσμικής αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης, όλα τα άλλα προήλθαν από αυτό.

Συμπτώματα και τρόποι αντιμετώπισης ασθενειών

Οι πυρήνες όλων σχεδόν των ατόμων υδρογόνου στον κόσμο, δημιουργήθηκαν στο πρώτα ελάχιστα λεπτά της Κοσμικής έκρηξης. Η γέννηση του σύμπαντος προμήθευσε την πρώτη ύλη για την κατοπινή σύνθεση όλων των πιο σύνθετων στοιχείων, με την πυροδότηση των άστρων. Από μια βαθύτερη έννοια μπορούμε να παραδεχτούμε ότι όλα τα φυσικά συστατικά του σώματος προέρχονται απευθείας από τη γέννηση του σύμπαντος. Όλα τα όντα του κόσμου συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, υφαίνοντας μία άψογη, ολιστική μονάδα πληροφορίας.

Τα παιδιά των αστεριών Αν θέλετε να ακουμπήσετε, να ψηλαφίσετε, να πιάσετε στα χέρια σας το εσωτερικό ενός άστρου, δεν χρειάζεται να πάτε στον Ήλιο ή σε κάποιο άλλο άστρο. Αρκεί να χαϊδέψετε το αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης σας, κάποιο πλάσμα δίπλα σας, ένα ζώο, να φάτε ένα φρούτο. Όλα αυτά αποτελούνται από χημικά στοιχεία, τα οποία γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων.

Ο Ήλιος, η Γη και όσα όντα την κατοικούν, ορατά και αθέατα, δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύθηκαν πριν δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια αστρική έκρηξη σουπερνόβα.

Κάθε πλάσμα του κόσμου, ενυπάρχει μέσα σε όλα τα άλλα και όλα τα πλάσματα ενυπάρχουν μέσα στο ένα. Η ενότητα της συμπαντικότητας, με την πλήρη σημασία του όρου, συνεχής και αδιάσπαστη, διασφαλίζει την ενότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και μ΄αυτή την έννοια συνιστά την υπερβατική διάσταση του όντος, Ο θάνατος των άστρων είναι ταυτόχρονα το τέλος τους και η αρχή της ζωής. Χωρίς τα χημικά στοιχεία που γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων και απελευθερώνονται τη στιγμή των αστρικών εκρήξεων δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι, σύννεφα και βράχια, ή άνθρωποι και ζώα, αφού όλα αυτά είναι φτιαγμένα από τα υλικά που γεννήθηκαν στην κόλαση των αστρικών θανάτων.

Αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης, όλοι αστρόσκονη, γεννηθήκαμε από το θάνατο των άστρων, φέρουμε το θάνατό τους με τη ζωή μας και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Όχι ότι θα επιστρέψουμε στα άστρα σαν μετανάστες, αλλά επειδή τα σώματά μας αποτελούνται από μερικά από τα 92 χημικά στοιχεία που υπάρχουν ελεύθερα στη φύση, τα χημικά αυτά αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης δεν θα καταστραφούν αλλά θα διασκορπιστούν στο Σύμπαν, θα ενωθούν με άλλα χημικά στοιχεία που υπάρχουν στα νεφελώματα δημιουργώντας δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενιάς άστρα, νέους πλανήτες και νέα είδη ζωής.

Κι έτσι κάποια μέρα θα υπάρξουν κι άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστρικά όντα, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός κάποιου άλλου πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο. Με άλλα λόγια, ο κοσμικός χάρτης καταγράφεται ως πληροφορία στη φυσικοχημική δομή των όντων που διαμορφώνει την κοσμική κοινότητα, μια συμπαντική κοινότητα η οποία διέπεται από μια ρυθμική εναλλαγή δημιουργίας και καταστροφής, ανάδυσης μορφών και αφανισμού τους.

Συνύπαρξη όχι μόνο στο περιορισμένο διάστημα που αντιλαμβάνεται ως ζωή, αλλά συνύπαρξη με το συν -όλο του ά-χρονου χρόνου, συνύπαρξη με το συν-όλο της κοσμικής εξέλιξης. Ήδη, από την ανάδυση από το αβυσσαλέο βάραθρο του Μηδενός και σε όλες τις φάσεις του μεγάλου χωροχρονικού ταξιδιού που οδήγησε στη συνειδητοποίηση αυτής της εξελιξης, η ενότητα της ύπαρξης που είναι ο κόσμος είναι αδιάσπαστη, αδιάκοπη και συνεχίζεται.

«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο… μια καρδιά κι έναν ήλιο με μάσκα»

Ο άνθρωπος, ως κόσμος, και το κάθε πλάσμα έχουν διατρέξει όλη την κλίμακα του βαθέους χρόνου, πέραν από το σημείο της χωροχρονικής εξέλιξής τους αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης από τις διαφορές φάσεις της συνειδητότητάς τους, δηλαδή της κοσμικής ανάπτυξής τους, συγκροτούνται από την ολιστική μονάδα πληροφορίας που συνιστά ο σφαιρικός χωροχρόνος. Ο σφαιρικός χωροχρόνος που συνιστά το συν-όλο όλων των προοπτικών, το αόρατο και αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης κέντρο που σχετίζει και συντονίζει τις διαφορές, διασφαλίζοντας την ενότητά τους.

Απαιτείται η ευαισθησία της διασυνδεδεμένης ζωής και η συνείδηση της κοσμικότητας για να ακούσουμε τον ήχο μιας παράξενης μουσικής, η μελωδία, που χαρά της είναι η γέννηση καινούργιων γαλαξιών, η μελωδία, που η θλίψη της είναι ο θάνατος των ήλιων. Η αποδέσμευση από τη μυθολογική διάκριση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, από την οποία παράγεται το εγώ-εαυτός και ο φόβος του θανάτου, μπορεί να συμβάλλει στην επανασύνδεση με τον άχρονο κόσμο που μάς συνιστά.

Η κατάρρευση των φραγμών μεταξύ του εγώ-εαυτού και του άλλου, που διαχωρίζει και προκαλεί συμφορές, μπορεί να αποδεσμεύσει τη συνείδηση από το κέλυφος του εγώ ατομικού ή συλλογικού και όπως η πεταλούδα να σπάσει το κουκούλι της για να πετάξει αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης τον ήλιο, από τον οποίο αναδύθηκε και από τον οποίο έλαμψε, τον οποίο νοσταλγεί και αναζητά στο κοσμικό της ταξίδι.

Εξερευνητές, ταξιδιώτες της κοσμικής περιπέτειας αναζητάμε την αποδέσμευση από το χρονικό περιορισμό και την επανασύνδεση με το ά-χρονο που είναι στην καρδιά της σκέψης και της ψυχής. Η Κοπερνίκεια επανάσταση μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή με μια πολύ ευρύτερη και πιο σημαντική έννοια.

«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο… μια καρδιά κι έναν ήλιο με μάσκα»

Δεν είναι Βότανα για αποτελεσματική απώλεια βάρους ότι ο Κοπέρνικος αναγνώρισε ότι η Γη δεν ήταν το απόλυτο και ακίνητο κέντρο του σύμπαντος, εξίσου σημαντικό ήταν ότι η ουράνια κίνηση εξηγείται από την άποψη της κίνησης του παρατηρητή, η οποία αποτέλεσε την κεντρική ιδέα του σύγχρονου πνεύματος.

Μ΄αυτή την έννοια εξελίχθηκε μια εποχική μεταβολή στη σχέση με τον κόσμο και τη ψυχή, η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στην αστρονομία, στη φιλοσοφία και τη θρησκεία, αλλά αναδιάταξε την αρχιτεκτονική του κοινωνικού φαντασιακού. Η κοπερνίκεια επανάσταση επέφερε ριζικές αλαγές στη φιλοσοφία και την επιστημολογία, οι οποίες ξεκίνησαν με τον Descartes και κορυφώθηκαν με τον Kant.

Ο Descartes ήταν αυτός που κατανόησε και άρθρωσε την εμπειρία του αναδυόμενου αυτόνομου σύγχρονου εαυτού που είναι κατά βάση διακριτός και ξεχωριστός αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης τον αντικειμενικό εξωτερικό κόσμο, τον οποίο επιδίωκε να καταλάβει και να κυριαρχήσει. Ο Descartes εξέφρασε με φιλοσοφικούς όρους τη βιωματική συνέπεια αυτού του νέου κοσμολογικού πλαισίου, ξεκινώντας από τη θέση της ριζικής αμφιβολίας για τον κόσμο, και τελείωσε στο cogito.

Κάνοντας αυτό, έθεσε σε κίνηση φιλοσοφικές διεργασίες που ξεκινούν από τον Locke τον Berkeley, τον Hume και καταλήγουν στον Kant, ο οποίος επιφέρει μια ριζική μεταστροφή στον φιλοσοφικό στοχασμό και πυροδοτεί μια μεγάλη επιστημολογική κρίση. Ο Καρτέσιος ήταν με αυτή αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης έννοια το κεντρικό σημείο μεταξύ του Κοπέρνικου και του Καντ, μεταξύ της Κοπερνίκειας επανάστασης στην κοσμολογία και της κοπερνίκειας επανάστασης στο επιστημολογία.

Και το λέμε αυτό γιατί αν ο ανθρώπινος νους ήταν κατά κάποιο τρόπο θεμελιωδώς ξεχωριστός και διαφορετικός από τον φυσικό κόσμο της ύλης και αν η μόνη πραγματικότητα στην οποία είχε άμεση πρόσβαση ήταν η εμπειρία του, τότε ο κόσμος που συλλαμβάνεται από τον νου ήταν τελικά μόνο αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης ερμηνεία του κόσμου. Η γνώση της πραγματικότητας δεν παρείχε πλέον καμία εγγύηση ότι ο νους θα μπορούσε να ανικατοπτρίζει με ακρίβεια έναν κόσμο με τον οποίο η σύνδεσή του ήταν τόσο έμμεση και διαμεσολαβημένη.

Αντί αυτού, ο ανθρώπινος νους καθορίζεται από τις δικές του υποκειμενικές δομές, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την εμπειρία των φαινομένων και όχι αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης πραγμάτων, τις εμφανίσεις των πραγμάτων και όχι τις αυτοδύναμες υπάρξεις τους Έτσι, ο Καντ, αξιοποιώντας τους προπομπούς του, συντάσσει τις επιστημολογικές συνέπειες του καρτεσιανού cogito.

Φυσικά ο ίδιος ο Καντ έθεσε ως γνωστικές αρχές, υποκειμενικές δομές, τις οποίες θεωρούσε ότι ήταν απόλυτα, a priori μορφές με βάση τις φαινομενικές βεβαιότητες της Νευτώνειας φυσικής. Με τον καιρό όμως, αυτό που έφερε ο Καντ στη φιλοσοφία και την επιστημολογία δεν ήταν τα χαρακτηριστικά της λύσης του, αλλά η έναρξη της μεγάλης κρίσης, γιατί ο Καντ εστίασε την προσοχή στο κρίσιμο γεγονός ότι όλη η ανθρώπινη γνώση είναι ερμηνευτική.

Ο νους δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει άμεση και καθολική γνώση του αντικειμενικού κόσμου, γιατί το αντικείμενο που γίνεται αντιληπτό δομείται από την εσωτερική οργάνωση του υποκειμένου. Ετσι το οντολογικό σχίσμα του Descartes ενισχύθηκε από την Καντιανή επιστημολογία και πλέον το σχίσμα μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου δεν μπορούσε να γεφυρωθεί. Έτσι, η κοσμολογική αποξένωση της σύγχρονης συνείδησης που ξεκίνησε ο Κοπέρνικος και η οντολογική αποξένωση που ξεκίνησε ο Descartes ολοκληρώθηκε από την επιστημολογική αποστασιοποίηση που ξεκίνησε ο Kant: μια τριπλά αμοιβαία αποξένωση της ψυχής από τον κόσμο.

Στην επόμενη εξέλιξη του σύγχρονου νου, κάθε μία από αυτές τις θεμελιώδεις μετατοπίσεις, που τις συσχετίζουμε συμβολικά με τις μορφές του Κοπέρνικου, του Descartes, και του Καντ, όχι απλώς διατηρήθηκαν αλλά επεκτάθηκαν και πιέστηκαν στα άκρα με την εξελικτική επιστημολογία του Δαρβίνου που είδε την οργανική συγγένεια των ειδών τα οποία βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς και αδιάκοπης μεταβολής.

Η ψυχανάλυση αντιπροσώπευε το τρίτο χτύπημα στην παιδική αφέλεια του ανθρώπου, το πρώτο ήταν η θεωρία του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό σύστημα και η δεύτερη ήταν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Η ψυχανάλυση αποκάλυψε ότι όχι μόνο η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όχι μόνο ο άνθρωπος δεν είναι το προνομιούχο επίκεντρο της κοσμικής δημιουργίας, αλλά ακόμη και ο ανθρώπινος νους και το ενσυνείδητο εγώ, η πολύτιμη αίσθηση της ύπαρξης ενός λογικού εαυτού, είναι μόνο μια πρόσφατη και επισφαλής ανάπτυξη από την αρχέγονη ταυτότητα της φύσης, και το ανθρώπινο εγώ δεν είναι καθόλου κύριος του σπιτιού του, αντίθετα είναι ενεργούμενο μη συνειδητών ενορμήσεων και παθών.

Και πάλι, όπως ο Κοπέρνικος και όπως αισθητική αποδυνάμωση της κένωσης Καντ, αλλά σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, ο Freud έφερε τη θεμελιώδη αναγνώριση ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα του αντικειμενικού κόσμου διαμορφώνεται συμβολικά, εν πολλοίς από τις ασυνείδητες δυνάμεις που υποκινούν τον ψυχισμό του υποκειμένου, αυτό συνέβαλλε περαιτέρω στην αποδυνάμωση του ανθρωποκεντρικού ναρκισσισμού, αλλά και στη σχετικοποίηση της αλήθειας.

Για παράδειγμα η μοντέρνα μοριακή βιολογία μάς δείχνει ότι όλες οι μορφές ζωής πάνω στον πλανήτη κωδικοποιούνται σε μια κοινή γενετική γλώσσα, μια βαθιά ενότητα διέπει την επιφανειακή ποικιλία της ζωής.