Εξασθενημένα ωχρά ύψη

Το βάρος του Μολυβιού ή Δεν γερνούν τα παραμύθια Πουπερμίνα να μου απευθύνεσαι -να μην υπάρχω- Το παρακάτω σημείωμα συνάντησε τυχαία κάποια ποιήματα. Ήταν κρυμμένα πίσω από βράχους, σε τοπία ηλεκτρονικά και σε ιστούς μπλεγμένα. Ducati Monster Dark, Bi—Sides και άλλα που επίτηδες τα ονόματά τους δεν συγκρατώ, για να μπορώ κάποτε να μην εξηγήσω ποια αιτία προξένησε την παρακάτω αυθαιρεσία, ήρθαν και μου μίλησαν.

Δεν είχαν την έκδηλη ακαμψία, μήτε τις άτονες που συνηθίζεται, εκφράσεις.

ΠΟΥΠΕΡΜΙΝΑ

Υπήρξαν ζωντανά, επάνω τους έφεραν άλατα από το μπλε του κοβαλτίου και ίσως από των σωμάτων τους ιδρώτες. Κάτι σαν περίφημα mobiles που με τον άνεμο γεννούν την μουσική.

Πλάνο πρώτο, Ducati Monster Dark και ένα ωραίο αγόρι. Η μοτοσικλέτα φέρει χαρακτηριστικά αρπακτικού, πάει να πει φυγαδεύει τον αναβάτη της, ολοζώντανη, σε λαμπερό, κίτρινο χρώμα.

Ένα κορίτσι με όνομα θαυμάσιο και γράμματα πλεγμένα σε ουράνιο τόξο μιλά. Στον ρόλο του αφηγητή.

Κλῖμαξ Αγίου Ἰωάννου | Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα

Φορά κράνος χαρτονένιο, ανήκει καλύτερα σε μια ιδιοφυή εξασθενημένα ωχρά ύψη. Τίποτε σαν τον δικό μας, νικελωμένο αιώνα. Τα κορίτσια στο βεστιάριο ζουν τα μικρά μυστικά τους. Σπασμένα τακούνια, παθητικοί αριθμοί και κάτι από χρόνο.

• Premium choco lite
• Scott III.
• Πρόγραμμα δίαιτας απώλειας βάρους

Πάνω στον ψηλό πύργο Remedio Varo. Το όνομα αποπνέει λατινικά καινούριου κόσμου.

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ 28 06 2022 Α ΜΕΡΟΣ

Και άλλοτε μαχαιρωμένη κοπέλα, πισώπλατη προδοσία. Όλα είναι χρόνος, άγριοι βρυχηθμοί, κραυγές στα φανάρια, αλιείς εραστές, cowboys, ψεύτικες γιρλάντες, κινέζικες αγορές.

Το μοντάζ της πόλης και της ζωής σου έχει από όλα. Και κάτι από χρόνο.

Τα νέα του συλλόγου – Ο Διαβάτης

Αυτός ο τελευταίος θυμίζει μηχανικό μολύβι, σπάει, διακόπτεται, επανάληψη ασκήσεων τροφοδοσίας, να παίζεις με τα χιλιοστά και τις δεκαετίες. Εκείνος που υπογράφει το ποίημα διαθέτει μια εξασθενημένα ωχρά ύψη ευαισθησία με το χρώμα. Είναι ο μόνος του τρόπος καθώς μέσα από τα αραβικά παράθυρα χύνεται μια κόκκινη, φολιδωτή υφάντρα με όλα σου τα χαρακτηριστικά και τις υπομνήσεις.

Σε κοιτά ίσια στα μάτια, με απρέπεια και τρυφερότητα, κάπως διστάζοντας μα με το πεπρωμένο της γραμμένο. Όμως, κοίταξέ την, πάντα ο χρόνος και πάντα εκείνη. Νεανική, με αφοπλιστικά βλέφαρα, πιο μέσα από τα μάτια, στους μεσημβρινούς της Έμιλυ. Με χείλη και στίχους που κάτι απόψε είπαν. Ξανά, πλάνο πρώτο. Γραμμένοι στίχοι στον άνεμο, με την ανάμνηση θαμπών χρωμάτων και εκφράσεων.

Το κορίτσι με το θαυμάσιο όνομα, -ας πούμε το θερμό ανάλογο μιας Αλίκης- κάνει ένα βήμα και προτάσσει μια ιδέα από στίχους ατλαζένιους, με αιχμηρές άκρες.

Τα νέα του συλλόγου

Κορίτσι δηλητήριο, φόρεμα από λαμπιόνια. Κανείς δεν ξέρει τι πρόσωπο φορούν οι ποιητές. Η τελετή της ετοιμασίας απαιτεί όλα τα σύνεργα. Πάει να πει, κόκκινες μπαλαρίνες, τσάρλεστον, μακρόταλο, γκοφρέ, το άλλο φουστάνι έχει τις πεταλούδες που μαλακώνουν γρήγορα την καρδιά.

ΠΟΥΠΕΡΜΙΝΑ – ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Και τις αντιστάσεις των αγοριών που δεν ξέρουν πως κάτω από αυτές τις μοντέρνες κούκλες κρύβονται ποιήματα και αδίστακτοι στίχοι. Όλα εκείνα τα λόγια, φίλε, τα κορίτσια του βεστιαρίου τα γράφουν στους καθρέφτες. Φαντάζεσαι, με κραγιόν σιένα και φθινοπωρινό καιρό.

Αριστομένης Συγγελάκης Δευτέρα GR «… Τότε οι Τούρκοι εισβαλόντες ελεηλάτησαν και επυρπόλησαν την πόλιν, ήτις μείνασα έτη ακατοίκητος είχεν όψιν όλως διόλου αγρίαν· τα δένδρα υπερηύξησαν και άλλα εβλάστησαν εις τα οδούς και εντός των ερειπίων μεταξύ πυκνών θάμνων […] αι οικείαι αι περισσότεραι έπεσαν, οι δρόμοι εγέμισαν και η πόλις κατήντησεν όλη εν δάσος ελεεινόν· οι λησταί έβαζον φωτίαν εις τα δένδρα και αυτά καιόμενα κατέκαιον και τα αρχαιότητας…» Θυμίζει δυστοπικό μυθιστόρημα ή σενάριο χολιγουντιανής καταστροφολογικής ταινίας. Αλλά δεν είναι.

Όμως είναι πάντα ο χρόνος, άγριος πολύποδας, μεταξένιες ωοθήκες, μάτια κάρβουνο και ο φόβος για τα αποσυρμένα πράγματα. Δεν βρίσκουν καιρό, τα πρόσωπα αυτών των κοριτσιών είναι από καιρό σπαραγμένα μυθιστορήματα.