Βοηθήστε με gf να χάσω βάρος, Τέλεια δίαιτα: Xάσε κιλά από… λίπος σε 2 εβδομάδες! | Offsite

Είναι φάρος ελπίδας και έμπνευση και μας βοηθάει, μέρα την ημέρα να κάνουμε ένα βήμα προς μια καλύτερη, πιο ήρεμη, πιο συνειδητή ζωή. Θα ήθελα να γράψω για την αγχώδη υπερφαγία, όπως τη βίωσα και όπως τη βιώνω προσπαθώντας να την ξεπεράσω. Θέλω να γράψω, πρώτον για να πω τον πόνο μου και δεύτερον βοηθήστε με gf να χάσω βάρος νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, που δε μιλούν γιατί το θέμα του φαγητού και του βάρους περιβάλλεται από μια σειρά αλληλοσυγκρουόμενα ταμπού και προκαταλήψεις.

Θέλω λοιπόν να πω την ιστορία του πως το βίωσα εγώ, μήπως και βοηθήσει άλλους ανθρώπους που το ζουν μόνοι τους, μέσα βοηθήστε με gf να χάσω βάρος κεφάλι τους.

One moment, please

Το κείμενο είναι λίγο μακρύ, αλλά το έχω ήδη πετσοκόψει. Το χώρισα σε 3 κομμάτια για να χωρέσει στη φόρμα, εξού και η αρίθμηση. Σε λίγες μέρες γίνομαι 37 χρονών, κι επιτέλους, μετά από 5 μακριά, επώδυνα χρόνια, που τα πέρασα με το μυαλό μου θολωμένο, μπορώ να δω και πάλι τη ζωή σαν κάτι όμορφο, σαν κάτι που δε μου προκαλεί τάσεις φυγής και απελπισίας.

Με λένε Ζωή, κι όπως λέω συχνά, κοντεύω τα 40 κι ακόμα ψάχνω τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω. Εργάζομαι εδώ κι αρκετά χρόνια στο χώρο της περιβαλλοντικής έρευνας.

Τρόποι για να Γίνει Λιγότερο Εχθρικός ο Κόσμος Απέναντι στους Χοντρούς Ανθρώπους

Ζω από τομε μικρά διαλείμματα, στην Πορτογαλία. Πριν από 5 και κάτι χρόνια έπεσα στο βαθύ πηγάδι της αγχώδους υπερφαγίας και για 5 χρόνια, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας μου ξοδεύεται στο να εμποδίσω τον εαυτό μου να φάει. Για 5 χρόνια όλες μου οι προσπάθειες στέφθηκαν με παταγώδη, σουρεαλιστική αποτυχία. Για 5 χρόνια αισθανόμουν κάθε μέρα να κυλάω πιο χαμηλά σε μια κατηφόρα χωρίς τέλος.

Για 5 χρόνια, κάθε μέρα, αισθανόμουν αποτυχημένη και δυστυχισμένη. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη με πόνο, ενοχή, αηδία για τον εαυτό μου γενικά, για το σώμα μου συγκεκριμέναθυμό, ματαίωση και σύγκρουση με τον εαυτό μου, με όλους. Χωρίς εξαίρεση. Χωρίς διάλειμμα. Όμως κουράστηκα.

Δεν αντέχω άλλο.

Κατεβάστε Replika: My AI Friend Mod 9.6.0 για android apk & iphone ios 8.0 και νεότερες εκδόσεις

Θέλω να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου και με τον κόσμο. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Θέλω να είμαι εγώ. Είναι 5 χρόνια από τότε που κάτι μέσα μου, από καιρό ραγισμένο, έκανε κρακ κι έσπασε εντελώς. Νομίζω πως έπεσα στην υπερφαγία με τον ίδιο τρόπο που κάποιος άλλος άνθρωπος θα έπεφτε σε μια παραισθησιογόνο ουσία: αργά —έλα μωρέ, το ελέγχω, μια φάση είναι- θεωρώντας το μια εκτόνωση, θεωρώντας ότι τη δεδομένη στιγμή στη ζωή μου το φαγητό ήταν το μόνο πράγμα που θα μου δώσει μια μικρή, καθημερινή απόλαυση, που θα γεμίσει το κενό που μεγάλωνε μέσα μου σα σπηλιά.

Δε μου συνέβη κάτι φοβερό, κάτι που δε συμβαίνει στους πάντες. Αλλά επιτέλους το άγχος μου, η θλίψη μου, το αίσθημα αποτυχίας που με βασάνιζε, βρήκαν ένα κουμπί που -για όσο ήταν πατημένο- όλα μπορούσαν να πάψουν.

Η φωνή που άκουγα μέσα στο κεφάλι μου, αυτή που μου έλεγε πως φταίω για όλα μου τα δεινά, πως δεν είμαι αρκετά καλή, πως δεν είμαι αρκετή γενικά, πως δεν αξίζω την αγάπη κανενός, πως είμαι άχρηστη επαγγελματικά και επιστημονικά, πως δε θα βρω ποτέ την ευτυχία γιατί δεν την αξίζωπως δε θα πραγματοποιήσω ποτέ τα όνειρά μου γιατί δε τα αξίζωαυτή η ανελέητη φωνή -που ήταν δική μου και είχε το δικό μου πρόσωπο- μπορούσε επιτέλους να βγάλει το σκασμό. Κι έτσι το να τρώω ακατάπαυστα τεράστιες ποσότητες φαγητού, ποσότητες εξοργιστικά μεγάλες για έναν άνθρωπο, έγινε ο εθισμός μου.

Το μυστικό για να σταματάει εκείνη η φαγούρα που δε μπορούσα να ξύσω.

Παρακαλούμε αξιολογήστε την εφαρμογή αν σας αρέσει. Νέο σχόλιο JohnS: If there's one thing I agree is that all the communication paths should be free and the cosmetics locked. Άγγελος Χατζημιχαήλ: It is a nice app. Very helpful especially when you want to vent! But please, make the Love Path free I need that!

Η εκτόνωσή μου και η διαφυγή μου. Προφανώς δεν έτρωγα καρότα… Φυσικά, όταν το φαγητό τέλειωνε ή όταν, πολύ συχνά, αισθανόμουν κορεσμό και αηδία, ερχόντουσαν άλλες σκέψεις. Γιατί δε συγκρατήθηκες; Θα βάλεις βάρος. Ήσουν που ήσουν, τώρα θα γίνεις τέρας. Αύριο θα προσπαθήσεις παραπάνω. Αύριο θα επιβληθείς στον εαυτό σου, δε θα είσαι τόσο άχρηστη. Αύριο δε θα αποτύχεις, όπως απέτυχες σήμερα». Καθώς το κάθε αύριο ήταν μια ακόμα αποτυχία, βούλιαζα αργά- αργά και με διαλείμματα ενοχικής, καταστροφικής απόλαυσης- στην κινούμενη άμμο του πιο υποτιμημένου εθισμού στον κόσμο.

Το ξέρω καλά πως όποιος δεν είχε στη ζωή του δύσκολη σχέση με το φαγητό μπορεί να μην είναι σε θέση να καταλάβει για τι πράγμα μιλάω. Ακόμα κι εγώ, που έχω περίεργη σχέση με το φαγητό από παιδί, δε θα καταλάβαινα πριν από 5 χρόνια.

Δε θα έδειχνα κατανόηση. Θα έλεγα από μέσα μου «Άσε μας κουκλίτσα μου. Απλά είσαι λαίμαργη. Welcome to the club που λεν και στο χωριό μου… Κόψε το δράμα και ή ράψτο ή αποδέξου τη λαιμαργία σου».

Αν έμαθα κάτι αυτά τα 5 χρόνια είναι να προσπαθώ να είμαι λίγο πιο ανεκτική με τους άλλους, λίγο λιγότερο αυστηρή προσεχώς και με τον εαυτό μου — βρίσκεται σε προτεραιότητα στη λίστα αναμονής, το δουλεύω το πράγμα, δώστε μου λίγο χρόνο.

Πώς θα χάσω τα κιλά της εμμηνόπαυσης; - BORO από την ΑΝΝΑ ΔΡΟΥΖΑ - aps-epc.com

Αν σκεφτείς ότι για χρόνια καθόμουν στο ψηλό μου κάστρο κι ασκούσα κριτική επί παντός επιστητού, είναι κι αυτό μια πρόοδος. Καθώς προσπαθούσα να τελειώσω το διδακτορικό μου και βούλιαζα στον υπαρξιακό μου βάλτο, στην κινούμενη άμμο της προσωπικής ακύρωσης, η κατάστασή μου πέρναγε από ημιτονοειδής φάσεις: κλεινόμουν στο σπίτι για μέρες, ξαπλωμένη στο κρεβάτι ή καθισμένη στον καναπέ, περνώντας όλη τη μέρα βλέποντας σειρές, προσποιούμενη την άρρωστη και τρώγοντας.

Επεισόδιο μετά το επεισόδιο, μπουκιά μετά τη μπουκιά — για λίγο παύση, ίσως ένα αναψυκτικό, για το ρέψιμο — κι όταν χώνευα ελάχιστα, ξανά, μπουκιά τη μπουκιά. Δε μπορούσα, ήταν αλήθεια.

Δεν άντεχα. Αν δεν υπήρχε το γατί μου, η ανιδιοτελής αγάπη του οποίου με αγκίστρωνε κάπως στην πραγματικότητα, ίσως να μη μπορούσα ποτέ να βγω από αυτό βοηθήστε με gf να χάσω βάρος «δε μπορώ». Κι ούτε ξέρω να πω γιατί, αλλά η αγάπη όλων των άλλων ανθρώπων στη βοηθήστε με gf να χάσω βάρος μου γινόταν βαρίδι που με τραβούσε προς τα κάτω. Ίσως γιατί έπρεπε να εξηγήσω και δεν είχα ενέργεια για να εξηγήσω.

Ίσως γιατί μέσα στο κεφάλι μου ή και έξω από αυτό, μου φαινόταν ότι όλοι είχαν κάποιας μορφής απαίτηση από μένα, κάποιες προσδοκίες, τις οποίες αποτύγχανα να ικανοποιήσω.

Αφήστε με μόνη. Θέλω απλά να μείνω μόνη. Επειδή δε μπορούσα. Ξέρω πως σε ποιο συμπλήρωμα θα με βοηθήσει να χάσω βάρος κόσμο ακούγεται γελοίο ότι το ζωντανό μου είναι το πιο αγαπημένο μου πλάσμα στον κόσμο, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ύπαρξη του με έσωσε. Για κάποιο λόγο, που δε σχετίζεται καθόλου με τους άλλους και τις αγαθές τους προθέσεις, παρά μόνο με μένα και τη φασαρία μέσα στο κεφάλι μου, το γατί μου υπήρξε ο λόγος που μπόρεσα να κρατήσω, έστω και επιφανειακά, κάποια προσχήματα κανονικότητας: κάποιος που με είχε ανάγκη και με αγαπούσε βοηθήστε με gf να χάσω βάρος να με κρίνει, χωρίς να προσπαθεί να βρει λύσεις και χωρίς να με βάζει σε κουτάκια.

Μέρος 2ο «Κάνε κράτει» Δε μπορούσα. Για να μπορέσω χρειαζόταν μεγάλη ποσότητα ενέργειας που δεν είχα. Άρχισα να απομακρύνομαι από φίλους κι αγαπημένους. Ήθελα να είμαι μόνη. Ήθελα να τρώω για να μην ακούω τη φωνή μέσα στο κεφάλι μου.

Ήθελα να κοιμάμαι. Άρχισα να κοιτάζω στον καθρέφτη και να μην αναγνωρίζω ποιον βλέπω. Κανένας δε σε θέλει.

Δε σε αντέχω». Ελαφριά παράνοια, στερούμενη του χιούμορ και του σαρκασμού που μπορεί να κάνει την παράνοια χαριτωμένη. Ήθελα μόνο να κοιμάμαι και να τρώω, να τρώω και να κοιμάμαι. Όταν δεν έτρωγα και δε κοιμόμουν υπέφερα. Όταν ήμουν λίγο καλύτερα, προσπαθούσα να νοιάζομαι όπως νοιαζόμουν, να είμαι ευχάριστη όπως ήμουν, αστεία όπως ήμουν.

ΑΝΤΗΛΙΑΚΑ - ΜΑΥΡΙΣΜΑ

Αλλά όλα απαιτούσαν 10 φορές πολλαπλάσια ενέργεια, καμιά φορά φορές, αν ήταν για ανθρώπους που δεν ήταν κοντινοί κι αγαπημένοι μου, κι όλα μέσα μου έμοιαζαν ένα θέατρο. Μια παράσταση, για να μην καταλάβει κανείς ότι κάθε μέρα, αργά-αργά, άνοιγε μέσα μου ένα στόμα που με κατάπινε. Εν τω μεταξύ μετανάστευσα. Καλά να πάθεις, που είσαι μόνη, που δε βρίσκεις σε τίποτα χαρά».

Με τον καιρό, έγινε πιο εύκολο να είμαι μακριά. Τουλάχιστον είχα μια δικαιολογία για να μη μιλάω σε κανέναν. Που να στα λέω. Δε προλαβαίνω. Ναι, ναι, όλα καλά. Κούραση μωρέ, ξέρεις, καθημερινότητα, ρουτίνα. Άσε με εμένα. Πες εσύ τα νέα σου». Εγώ τι να σου πω; Ούτε ξέρω από που να αρχίσω.